Nxânes të dashunë, Tue shfaqë dëshirën e botimit të njij të përkohëshmeje, me qëllim që të vëni dhe ju nji gur në ndërtesën e ardhshëme t’arsimit filluer, båni me tě vërtetë nji puně të lavdueshme, por më duket se merrni mbi vedi edhe nji detyrë tjetër, pak si të randë.
Naimi Është më i madhi nga të gjithë ne dhe i pari apostull i shqiptarisë e i vllazërisë s’onë. Nuk ka shpëtim shqiptari, në qoftë se nuk shtije në punë frymën me të cilën është veshur fjala e Naimit. Sa herë që hap e këndoj (lexoj) “Lulet e Verës”, Naimin
Kam lindur në Vlorë, sipas dëshmisë së nënës sime, në Mars të vitit 1921, por sipas regjistrimit zyrtar më 1 Janar 1920, në Mëhallën e Re, (sot Lagjja Partizani). Babai im quhej Sulejman Demiraj, por në popull thirrej Mulla Sulo, sepse shërbente si imam në ish-xhaminë e Tabakëve, e cila
”As e Pashës as e Beut” quhej grupimi politik, i cili mblodhi rreth tij atdhetarët intelektualë të qytetit të Elbasanit, që përpiluan një program demokratik për kohën. Kjo parti u themelua në tetor të vitit 1923. Ajo drejtohej nga Këshilli i përkohshëm, i cili përbëhëj nga: Ahmed Dakli, Lef Nosi,
Për të parën herë, Kostaq Cipo (1892-1952) do të duket përpara opinionit shqiptar në vitin 1918 me shkrimet që boton në gazetën “Kuvendi”. Qysh në fillim, nën pseudonimin Scampensis, ai do të shkruajë artikuj si për probleme të gjuhës shqipe, ashtu dhe për ato të letërsisë sonë kombëtare1 . Një
Shinasi A. Rama. I lindur në Shkodër më 1959, ka magjistruar në South Carolina University (1992-1996), mban gradën Doktor i Shkencave Politike nga Columbia University (1996-2004) dhe është Profesor Klinik në Departamentin e Politikës në New York University në SHBA. Është Drejtor i Programeve të Masters në Departamentin e Politikës
Un giovinetto, armato di due scimitarre dalla impugnatura di diamanti Persiani, montato su un cavallo color rugiada stava guardando la carovana dei muli e cavalli stracarichi che si affaticavano sul sentiero scosceso di pietre grigie della montagna, attraverso una nebbia fosforescente. Il ragazzo si sentiva annoiato e stanco da morire.
Mi segue ogni giorno, ogni qual volta rientro a casa. – Dammi una lira signore ! E’ un piccolo ragazzino di appena sette anni, nero, sporco in viso, secco, basso, senza vestiti, senza scarpe; come é di che vive? Nemmeno io lo so. I suoi occhi rispecchiano una povertà viva,
Në kohën tonë të trazuar, kur vlerësimi i aspekteve morale dhe intelektuale të një individi apo krijimtarie është tepër i ulët, evokimi i figurave të së kaluarës dhe veprës së tyre është domosdoshmëri. Vepra dhe jeta e tyre, janë frymëzuese dhe stimulojnë energji pozitive për ndërtimin e një demokracie të