Jesus Vega lindi në Havanë më 1954. Ai është kritik Kinematografie dhe autor i esesë “Zavattini në Havanë” botuar në vitin 1994.

Ka botuar “Wunderbar!“,  “I mrekullueshem!” nga ku është nxjerrë edhe tregimi “Wunderbar”.

* * * * * * *

U zgjua papritur, i trembur nga zhurma e një teneqe me ujë që përplasej për tokë. Nëpër të çarat e dhomës hynte një rreze e dobët drite. Dielli me sa duket duhet të ishte tashmë mjaft lart mbi horizont për të mundur të mbërrinte deri në atë nivel të murit të dhomës. Çudi, sepse e kishte porositur tezen që ta zgjonte pikërisht në orën tetë të mëngjezit.

     Që nga jashtë i mbërrinin zhurma të enëve prej teneqeje dhe e zërave të njerëzve që diskutonin. Çështje të përditëshme të lagjeve pa ujë të Havanës së vjetër. U pengua në errësirë dhe mezi gjeti pantallonat. Me një të kërcyer i veshi dhe mbathi atletet. Hapi portën dhe i hodhi një sy orës. Ishte mesditë. Gromësiu, dhe një shije e idhët i erdhi deri në grykë duke i kujtuar se e kishte tepruar me rumin mbrëmjen e kaluar.

     Shkoi deri te banja e përbashket dhe i futi duart në enën e parë me ujë që i ra në dorë për të shpëlarë fytyrën, me gjithë protestat e dy plakave që po lanin rrobat. U kthye në dhomë dhe fshiu fytyrën me një peshqir të varur në një gozhdë. Në atë çast hyri tezja me një qese plot me qepujka e filloi t’i zbrazi. Nuk e kishte zgjuar sepse ishte koha që të korrigjohej e të kërkonte një punë të ndershme, dhe t’i jepte fund këtyre kapriçiove, sepse tashmë ishte njëzet e tre vjeç dhe se çfarë do të kishte thënë e shkreta nëna e tij nëse do të ishte akoma gjallë dhe çfarë do të thoshte po ta shihte të trasformuar në një dembelhane. Gjithnjë e njëjta vërejte që ai e ndërpreu me një britmë: “Hiqmu qafe”.

     U çua me vrull pa i hedhur as nje shikim tezes, veshi me rrëmbim një bluzë të Atlanta University ndërsa prapa tij tezja plakë vazhdonte të fliste si një pllakë gramofoni e prishur. “Sa ters dreqi po më shkon” tha me vehte. Mesa dukej dita po fillonte së prapthi. Shkoi pothuajse duke vrapuar përtej dy blloqeve që e ndanin nga parku San Juan de Dios. Hyri në rrugën Empedrado në krah të Poliklinikës. Hapi sytë mos shihte Habikon, mulatin biond, por as hija nuk i dukej. E kishte të qartë, ishte mërzitur duke e pritur dhe do të ishte larguar drejt bufesë.

     Eci drejt Katedrales dhe në afërsi të bufesë aroma e mishit të derrit të pjekur i hyri nga hundët drejt e në stomak. As dhe një kafe nuk kishte mundur të pinte pas atijj prapllëkut të tezes. Aty në bar dëgjoheshin tashmë tingujt e disa kitarave dhe zërat që shtoheshin sapo gotat e pijes bënin efektin e tyre. Tashmë ishte i sigurt se aty duket se po e priste Hambikoja me paret e allishverishit. Treqind e pesëdhjet dollarë, sejcili gjysmat. Ishallah ta ftonte edhe për një drekë.

     Hyri në bar dhe e kërkoi midis turistave të shumtë të grumbulluar në atë pak vend që i ndante nga laviret dhe sigurimsat e regjimit. Zgjati koken mbi banak në drejtim të restorantit plot e përplot edhe e pa duke ardhur, me hapa të ngadalshëm, i ndjekur nga një burrë me fytyrë shumë serioze. U mundua t’i bëjë ndonjë shenjë Hambikos, por ai e shikoi drejt e në sy sikur t’i jepte të kuptonte se po i ndodhte diçka e papëlqyshme.

     “Ta hajë dreqi, e paskan kapur Hambikon” tha me vete dhe qëndroi pa lëvizur nga vendi, pikërisht në kohë për ta parë që po e futnin në një makinë të policisë, e parkuar pak larg nga kafeneja ku kishte hyrë. U fsheh midis njerëzve kur pa se ai që e shoqëronte Hambikon, u kthye përsëri në lokal, sikur ishte në kërkim të dikujt tjetër. “Nuk mërziten kurrë – mendoi, e kanë kënaqësi të arrestojnë njerëzit”. Por papritur, njeriu filloi të drejtohej drejt qoshes ku ishte ai. Apo kështu e pati përshtypjen. Po sikur të ishin duke kërkuar ate vetë? Tashmë nuk kishte më nga t’ja mbante.

     Papandehur, një zë gruaje i foli në vesh “Spr’èchen zi dojç?”. U kthye drejt saj sikur të kapej pas një dërrase që notonte në mes të detit. Ishte një grua shumë e shëndoshë, e shëmtuar, me flokë të ngjyrosura në të kuqe, që i buzëqeshte me njerzillëk duke vënë në dukje një shtresë dhëmbësh me molarët të veshur në ar. Nuk i mbeti gjë tjetër veçse t’i përgjigjej me një anglishte të çalë të mësuar në rrugë, derisa pa që polici u largua nga porta kryesore.

     Gruaja ishte gjermane, e ndërsa ajo e prezantonte me dy gra të tjera të po asaj moshe, i zgjati një mojito; Ai u prezantua me shumë edukatë: “Ernesto, glad tu mit ju”. Qeshën të gjitha kur panë se mikesha e tij i prekte krahët e nxira dhe bërtiste “Wunderbar, wunderbar, i mrekullueshëm!”.

     Akoma nuk e kishte marrë veten nga frika. Mendja e tij e shkathët i thoshte se duhet të dilte sa më shpejt nga kjo situatë. Ishin tashmë te mojitoja e tretë dhe e ndjente kokën si të ishte një top basketbolli. Ajo që po e bezdiste më shumë ishin të prekurat e duarve dhe të qeshurat e plakusheve. Për të ngrënë as që bëhej fjalë. Ndërsa aroma e restoranit ndjehej më e fortë se kurrë. “Plakushe dreqi” mendoi me vete. Mori një vendim dhe me shpejtësi u çua nga stoli, gati për t’ja mbathur. Por gjesti i tij u ndoq me interes nga shoqet e saj që me sa duket nuk deshën ta linin të ikte. Mikesha e tij, ajo me të cilën ishte njohur që në fillim, pagoi, ndërsa dy të tjerat i futën krahun, duke e ftuar që të dilnin në rrugë për të bërë një fotografi.

     Ernestoja pranoi, tashmë i bindur, duke parashikuar të kryente ndonjë allishverish të vogël me ndonjë portofol plot me të holla gjatë rrugës Empedrado, kështu që të kompensonte arrestimin e Hambikos me paret e tij. Atij nuk i pëlqente të behej xhepist, por në atë çast nuk kishte alternativë tjetër përveç asaj që të hante një pjatë gjellë pas atyre fjalëve të zbrazta të tezes së tij. Hapi sytë për të parë nga cila anë ishte portofoli më i majmë dhe u zgjat përtej portës së lokalit për të parë si shkonin punët jashtë. U shkëput nga një prej gjermanëve për të mundur t’ja mbathte sa më lehtë. Në hyrje nje grup italianësh e kishin bllokuar hyrjen. Gjermania tjetër kërkoi nëpër çantë për të nxjerrë makinën fotografike. Ja ku erdhi çasti. Nëse nuk do të arrinte t’i merrte portofolin, të paktën do t’ja rrëmbente makinën fotografike.

     U mundua të çajë përpara dhe kur u gjend në rrugë u përplas me një nga italianët. Çast shumë i volitshëm për të krijuar konfuzion. Por një ndjenjë e brendshme po e njoftonte se diçka nuk po shkonte mbarë. Zgjati kokën mbi njerëzit dhe pa në fund të rrugicës me kalldrëm dy policë që sikur ishin në pritje. Shtrëngoi akoma më shumë krahun e gjermanes dhe të gjithë së bashku bënë një fotografi grupi.

     Me dritën e fleshit që akoma e kishte para syve, u nis me ngadalë, duke dëgjuar pa ja vënë re atë që plakushja e shëndoshë që tashmë kishte kaluar në ofensivë, po i fliste për Monakon e Bavierës, për katedralen dhe për vapën. Më në fund mbërritën te një veturë të marrë me qerà dhe hipën në mes të të qeshurave dhe komenteve në gjermanisht. Kthyen për nga Empedrado dhe dolën në drejtim të Malekomit. Koka i vërtitej nga uria. Të paktën t’i kishte përlarë një pjatë me karavidhe të shoqëruar me ndonje birrë ne kanoçe. Apo me një palë xhinse, apo ne rastin më të keq, me një shishe ëhisky.

     Megjithatë i mbetej akoma mundësia që t’ja mbathte para se të mbërrinin te tuneli. Nëse do të ndalonin, do të hapte sportelin dhe do t’ja kishte mbathur me vrap. Por tunelin e kaluan me rreth njëqind e njëzet në orë dhe nuk pati mundësi të lëvizte nga vendi. Nga plakushja me sa duket, nuk kishte kush ta shpëtonte.

     U mbështet në sedile, mbylli sytë dhe duke ju lutur zotit, pa vënë re fjalët e plakusheve që tashmë e kishin harruar. Në krah të tij bullafiqja ja mbështeste gishtin te hunda duke i përsëritur: “Wunderbar, Wunderbar!”.

     Dhe duke pyetur veten se çfarë dreqin donte të thoshte plakushja me ate wunderbar, e zuri gjumi dhe bëri gjumin e të pafajshmëve, siç thuhet në popull. Duke e menduar mirë, shume më keq se ai po e kalonte ditën Hambiku në Rajonin apo në Drejtorinë e Policisë.

Përktheu Robert Cipo