Kërkon bursë për Poetin Lasgush Poradeci… Fort i dashuni Zoti Lef, Më vjen mirë se sot po gjej rastin t’ju vë një barrë sa do e randë por aq dhe e ambël për t’i shërbye një djal letrar fort të çmueshëm. Asht fjala për Llasgush Poradecin. Juve që dini sa
Category: Kujtime
Total 11 Posts
Profesori im i shqipes në Lice ishte njeri me kulturë të gjerë letrare dhe si do ta shihni, kishte edhe disa tipare jo të zakonshme. Po ta karakterizoje shkurt, do të thoshe që të afronte duke të larguar. Duhet të shënoj këtu se në Liceun e Korçës, gjuhë e shkollës
Shoferi i Teme Sejkos Në kohën e pasdites, ashtu si shoferët civilë tashmë në moshë të pjekur, ushtarë shumë të rinj që kryenim shërbimin ushtarak e që ishim dërguar në Repartin Ushtarak N°3806 që ndodhej në krah të godinës së Ministrisë së Mbrojtjes (sot Universitetit Politeknik), mblidheshim për të kaluar
Partizanët kishin kaq ditë që ndodheshin në majë të malit X. Fshatrat përreth kishin marrë vesh se aty ishte përqëndruar një njësi partizane dhe shumë të rinj kishin kërkuar të dilnin vullnetarë. Vullnetarët nuk ishte mirë t’i kthenin mbrapsht. Për të ngrënë e kishin zgjidhur në një farë mënyre. Sejcili
Kishin kaluar disa javë nga vdekja e Enver Hoxhës dhe në Ambasadën Italiane filluan të bëhen disa pregatitje që për punonjësit shqiptarë dhe për një pjesë të punonjësve italianë ishin të pakuptushme dhe të pashpjegueshme. Dhomën që shërbente si ambient zyre për përkthyesin e urdhëruan ta lirojë dhe atë bashkë
Jemi në Elbasan rreth viteve të parë të shek. XX. Atë ditë për të cilën po flasim ishte ditë Bajrami dhe festën e qytetarëve myslymanë të qytetit e festonte edhe popullsia kristiane ashtu siç ndodhte që edhe për Pashkë, ku myslymanët e veshur për ditë feste shkonin për vizitë te
Prof. Skënder Luarasin e kam patur profesor në të vetmin gjimnaz që kishte Tirana në vitet e para pas çlirimit. Na jepte gjuhë-letërsi. Po në këtë shkollë jepte mësim dhe gruaja e tij Ollga Luarasi. Kjo na jepte matematikë. Ishte nje grua shumë e urtë dhe e sjellshme. Morrëm vesh
Jemi aty nga fillimet e viteve ’30 në një Shkodër të gjallë e të gëzueshme, megjithëse akoma e ndarë në dy miniqytete, në Shkodrën katolike dhe në atë islamike. Por duhet pranuar se qyteti zjente. Vetëm një shkodran mund ta kuptonte këtë diferencë. Pjesa katolike e hapur me njerëz të
Turqia hartoi një projekt-ligj që bënte fjalë për mbylljen e klubevet politike, tue u rrejtë se me këtë masë po çkulte me rranjë bimën e keqe, por s’duel gja edhe prej kësaj pune. Veç klubeve, flakën e shqiptarësisë e mbante gjallë në Manastir, ku lidheshin e zgjidheshin çashtje politike e
Familjen e kisha në plazhin e Durrësit me pushime. Meqënëse mua nuk më dhane leje, shkoja në plazh çdo të shtunë pasdite dhe kthehesha në punë të hënën në mëngjez. Atë të hënë për të cilën po flasim, u zgjova që herët. Ishte ora 5 e mëngjezit. Të gjithë flinin.